PROGRAM WYCIECZKI AUTOKAROWEJ:

DZIEŃ 1

Wyjazd z Warszawy, przejazd do Wrocławia (ok. 360 km),
Wrocław PANORAMA RACŁAWICKA– obraz przedstawiający zwycięską bitwę pod Racławicami, w której uczestnicy Insurekcji pod wodzą Tadeusza Kościuszki pokonali Rosjan w 1794 r. Panorama Racławicka ma długość 114 metrów i wysokość 15 metrów. Obraz wystawiany jest w specjalnie zbudowanej rotundzie.
zakwaterowanie w hotelu
obiadokolacja, nocleg

DZIEŃ 2

śniadanie
spacer do Pałacu Królewskiego
Wrocław  MUZEUM HISTORYCZNE  wystawa 1000 LAT WROCŁAWIA – w ramach ekspozycji zgromadzono ponad 3000 obiektów ilustrujących dzieje Wrocławia od wczesnego średniowiecza po czasy współczesne.
Do najciekawszych pokazywanych tu obiektów należą: najstarsza odznaka policyjna w Polsce z 1540 roku, słynny “Skarb z Bremy”, archiwalne fotografie, gilotyna więzienna, która działała w mieście w 1945 roku, i wiele innych wyjątkowych przedmiotów. Atrakcyjność i jakość ekspozycji podnosi jej interaktywność: środki audiowizualne, oprawa muzyczna oraz odpowiednia aranżacja wnętrz.
Wystawa obejmuje 21 sal ekspozycyjnych.
czas wolny – przerwa na obiad (we własnym zakresie)
AULA LEOPOLDINA – zwiedzanie z przewodnikiem – największa i najbardziej reprezentacyjna część głównego gmachu Uniwersytetu Wrocławskiego. Jest to cenny i unikatowy zabytek świecki późnego baroku.
Wzniesiona w latach 1728-1732 wraz z całym kompleksem budynków uniwersyteckich, otrzymała swoją nazwę na cześć cesarza Leopolda I, fundatora Uniwersytetu w roku 1702. Aulę projektował Christophorus Tausch, uczeń Andrei Pozza, znanego włoskiego architekta, malarza i filozofa. Pokryta została freskami przez Johanna Christopha Handkego z Ołomuńca. Twórcą rzeźb figuralnych był Franz Joseph Mangoldt, znany artysta wrocławski rodem z Moraw, a ornamenty sztukatorskie i marmoryzację wykonał włoski mistrz Ignazio Provisore.
obiadokolacja
nocleg

DZIEŃ 3

śniadanie, wykwaterowanie
Wrocław HALA STULECIA – określana mianem perły modernizmu, to jedna z największych żelbetowych budowli w historii. Obiekt wpisany jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Na wystawę składają się dotykowe ekrany i mapy, filmowe i dźwiękowe nagrania, a także dwie wirtualne wycieczki opracowane w technologii Virtual Reality. W ich trakcie można poznać samego architekta Hali Stulecia – Maksa Berga, zajrzeć do miejsc niedostępnych dla zwiedzających, a także, co najbardziej ekscytujące, wzbić się wysoko ponad Halę i Iglicę, aby móc z wysokości poznać kompleks Hali Stulecia i obejrzeć niewiarygodną panoramę Wrocławia. Zastrzyk adrenaliny gwarantowany!
PAWILON CZTERECH KOPUŁ w Muzeum Sztuki Współczesnej zaprojektował Hans Poelzig. Wybudowany został w latach 1912-1913 w nowoczesnej technologii żelbetowej. WYSTAWA STAŁA Kolekcja sztuki polskiej II poł. XX i XXI wieku – prezentacja najciekawszych obiektów w Pawilonie Czterech Kopuł jest próbą ukazania różnorodności i wielowątkowości polskiej sztuki nowoczesnej oraz współczesnej. Układ ekspozycji stałej jest chronologiczno-tematyczny. Punktem wyjścia narracji wystawy są dzieła najwybitniejszych artystów okresu międzywojennego: Leona Chwistka, Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Władysław Strzemińskiego – prekursorów polskiej sztuki nowoczesnej po II wojnie światowej, których twórczość i teorie artystyczne (strefizm, teoria Czystej Formy, unizm) wywarły znaczący wpływ na polską sztukę XX wieku.
Kolejna część ekspozycji jest poświęcona I Wystawie Sztuki Nowoczesnej, którą otwarto w 1948 roku w Pałacu Sztuki w Krakowie. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń artystycznych w powojennej Polsce. Ogólnopolska wystawa, przygotowana przez Klub Artystów z Tadeuszem Kantorem i Mieczysławem Porębskim na czele, prezentowała twórczość wpisującą się głównie w nurty abstrakcyjny i surrealistyczny, które czerpały z tradycji przedwojennej awangardy i nowinek z Europy Zachodniej. Na wystawie obejrzeć można kilka wystawianych wówczas obiektów, między innymi Marii Jaremy, Tadeusza Kantora, Tadeusza Brzozowskiego i Mariana Szulca.
Z dziełami „nowoczesnych” konfrontujemy prace mistrzów związanych z nurtem koloryzmu: Jana Cybisa, Artura Nachta-Samborskiego, Piotra Potworowskiego i Eugeniusza Gepperta, spod których wpływu „młodzi” starali się wyzwolić. Koloryści najczęściej podejmowali tematy martwej natury, pejzażu czy aktu. Rezygnując z iluzji głębi, odrzucając kontur i modelunek, „budowali obraz kolorem”.
przerwa na obiad

Powrót do Warszawy